Aalscholver

De ijsbeer, 's werelds grootste landroofdier, staat bekend om zijn dikke, witte vacht die hem perfect camoufleert in zijn ijzige omgeving, en een laag vet die hem isoleert tegen de kou. Hun kleine oren en staart minimaliseren warmteverlies, en hun grote voorpoten, gebruikt als peddels, maken hen uitstekende zwemmers. Onder hun witte vacht hebben ze een zwarte huid, die helpt bij het absorberen van zonnewarmte.

IJsberen zijn hoofdzakelijk te vinden in de ijzige wildernis van het Arctische gebied, rond de Noordpool. Ze geven de voorkeur aan gebieden waar het zee-ijs dik genoeg is om hen te ondersteunen, wat essentieel is voor het jagen op zeehonden, hun primaire prooi. Het zee-ijs dient ook als een platform voor rust en voortplanting.

Het verspreidingsgebied van de ijsbeer omvat de ijsbedekte wateren van de Noordelijke IJszee, inclusief de kustlijnen en drijvende ijsvelden van Noord-Amerika, Rusland, Groenland en Noorwegen. Hun habitat wordt bepaald door de aanwezigheid van zee-ijs, waardoor hun verspreidingsgebied seizoensgebonden fluctueert met het smelten en vormen van ijs.

Mannelijke ijsberen kunnen tot 3 meter lang worden en wegen vaak meer dan 600 kg, terwijl vrouwtjes aanzienlijk kleiner zijn. IJsberen kunnen in het wild tot 25 jaar oud worden, hoewel de gemiddelde levensduur vaak korter is door de toenemende bedreigingen in hun omgeving.

De voortplantingstijd voor ijsberen ligt in het voorjaar, en na een draagtijd, inclusief een periode van uitgestelde implantatie, worden de jongen geboren in een sneeuwhol tijdens de winter. Een typisch nest bestaat uit twee jongen, die bij geboorte blind en hulpeloos zijn en afhankelijk zijn van de warmte en melk van hun moeder.

IJsberen zijn solitaire dieren, met uitzondering van moeders met jongen of koppels tijdens het broedseizoen. Ze zijn nomadisch van aard, dwalend over uitgestrekte afstanden op zoek naar voedsel, en hun territorium kan duizenden kilometers omvatten. IJsberen zijn ook bekend om hun vermogen om lange afstanden te zwemmen, soms honderden kilometers zonder rust.

Het dieet van de ijsbeer bestaat voornamelijk uit ringelrobben en andere zeehondensoorten, die ze vangen door wachten bij ademgaten in het ijs of door het ijs te breken met hun machtige poten. Ze zijn afhankelijk van deze vetrijke prooi om voldoende energie te verzamelen voor overleving in de extreem koude omstandigheden van hun leefgebied.